Γκρίζο

Περνούν οι άνθρωποι μας αγγίζουν και φεύγουν
και όταν γυρνάμε να τους κοιτάξουμε
μένουν σκιές στα κελάρια του ιππόκαμπου.
Με μια πικροχολιά μόνο και μια προσπάθεια
καλοπιάσματος, ευχόμαστε
"Μακαριστοί να 'στε όπου κι αν πάτε..."
και εμείς εδώ μισοί με μίση-πεσμένοι με τα μούτρα
πάνω σ'ένα καπάκι βόθρου να παλεύουμε να σηκωθούμε.
Μα όταν μας μάθατε να σηκωνόμαστε μ'ενα χέρι
απο πάνω μας ,τώρα πως θα τα καταφέρουμε;
Ήταν ωραία παλιά που δεν έπεφτα