Tuesday, February 26, 2008

Τελευταία δημοσίευση

Κι έτσι τελείωσα-
κι έτσι τελειώσαμε.
Δεν το κατάλαβα το πώς
- μη με ρωτήσεις...

Από μια σπόντα
ένα τίναγμα αγάπης γιοματάρι
που δε θελήσαμε να το κρατήσουμε στον ώμο

...ή από μια δαγκωματιά φιδιού
σ' ενός μας κόρφο;

Δεν το μπορώ να σ' αγαπώ και να μη φταίω
-δεν το μπορώ να σ αγαπώ...

Έτσι τελειώσαμε-
ο κόσμος όλος γκρίζος για να μοιάζω,
κι όπως φωτίζω την ψυχή σου σκοτεινιάζω.

------------------------------------------------



-Σ' Ευχαριστώ...



... ἀλγεινοτέρα γὰρ ἀνδρί γε φρόνημα ἔχοντι ἡ μετὰ τοῦ [ἐν τῷ] μαλακισθῆναι κάκωσις ἢ ὁ μετὰ ῥώμης καὶ κοινῆς ἐλπίδος ἅμα γιγνόμενος ἀναίσθητος θάνατος.

(Γιατί προξενεῖ μεγαλύτερο πόνο, σὲ ἕναν βέβαια ποὺ ἔχει κάποια ὑψηλοφροσύνη, ἡ ἐξαθλίωση ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ ἐκφυλισμό, παρὰ ὁ θάνατος ποὺ τοῦ ἔρχεται ξαφνικά, χωρὶς κἂν νὰ γίνει αἰσθητός, ἐπάνω στὴν ἀκμὴ τῆς σωματικῆς του δύναμης καὶ ἐπάνω στὶς ἐλπίδες ποὺ τρέφει καὶ ὁ κάθε θνητός.)


ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ



Wednesday, February 20, 2008

Γκρίζο

Περνούν οι άνθρωποι μας αγγίζουν και φεύγουν
και όταν γυρνάμε να τους κοιτάξουμε
μένουν σκιές στα κελάρια του ιππόκαμπου.
Με μια πικροχολιά μόνο και μια προσπάθεια
καλοπιάσματος, ευχόμαστε
"Μακαριστοί να 'στε όπου κι αν πάτε..."
και εμείς εδώ μισοί με μίση-πεσμένοι με τα μούτρα
πάνω σ'ένα καπάκι βόθρου να παλεύουμε να σηκωθούμε.
Μα όταν μας μάθατε να σηκωνόμαστε μ'ενα χέρι
απο πάνω μας ,τώρα πως θα τα καταφέρουμε;
Ήταν ωραία παλιά που δεν έπεφτα

Sunday, February 3, 2008

Φορτιά και οράματα

Στέκομαι εδώ σακατεμένος στο χείλος των αιώνων
και υπνοτίζομαι από μια γλυκιά στα αυτιά μου μουσική.
Ούτε 24 χρόνια δε πέρασαν καλά καλά και το φορτίο
που δωσες είναι φρικτά βαρύ να το σηκώνω.
Κι ύστερα -τι περίμενες;- να σε κοιτώ στα μάτια μόνο
ήθελα και να βλέπω λίγο την αντανάκλαση
μου...
Τώρα ούτε ένα χέρι ούτε μια καλησπέρα ούτε
ένα γλυκό ύστερα.
Ουφ, πάλι καλά που συνεχίζω.