Το βλέπεις να απομακρύνεται
και συ κάθεσαι στην αποβάθρα.
Μέσ'το τζιτζίκισμα και στο δροσερό των
δέντρων αέρα να σου χτυπά το πρόσωπο
στεγνώνοντας τον ιδρώτα σου
από το τρέξιμο να φτάσεις.
Και κάπου εκεί μένεις,
αδιαφορείς για το επομένο
και τ'άλλο που περνά απο μπροστά σου.
Ένας ταξιδιώτης που ξέμεινε στο σταθμό
που ξέχασε να κοιτάει γύρω του
και που το τρένο τον προσπέρασε.
Ατενίζοντας στο πουθενά
και κάπου κάπου νοσταλγόντας
πιθανά μέλλοντα
βυθίζεσαι στη λήθη.
No comments:
Post a Comment