Απόψε δεν κοιμάμαι
Γυρνώ σε γειτονιές γνώριμες-νοτισμένες απο εσένα.
Το πρόσωπο σου φεγγίζει κάπου κάπου ,μέσα στο θολό των τζαμαριών καθρέπτισμα.
Τα χνάρια μας κάτω στο δρόμο ακόμα ορατά
και γύρω μου ήχοι ξεθωριασμένοι.
απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ
Τι φρικτό αλήθεια, να σου ξηλώσω τα φτερά!
Τόσο τέλεια πλασμένα λουσμένα με φως!
νόμισα πως θα τα κράταγες -μέλη άνευ τέλους...
κι από πότε οι άνθρωποι βρίσκουν τους αγγέλους;
Απόψε δεν θα κοιμηθώ
Όχι ακόμα τουλάχιστον -όχι πριν καταθέσω ένα στεφάνι,
φόρο τιμής στο απολεσθέν μας θέλγητρο
Κρατώ της απουσίας σου το άλφα απο το χέρι
και αφήνοντας ένα κομμάτι μου να πέσει διακριτικά στο οδόστρωμα,
προχωρώ μαζί και μόνος.
1 comment:
τα στεφάνια δεν αξίζουν μία- κουφάρια κατατεθειμένα στους τύμβους άλλων κουφαριών - πτώματα όλα μαζί τί χαριτωμένα!
Αυτό που αξίζει είναι 'κείνο που αφήνεις να πέσει. Κι άν πεισμώδικα διαλέγεις να κρατήσεις το Α εκείνο της απουσίας απ' το χέρι στο δρόμο μ' ένα κομμάτακι εαυτού σου τί άφησες να πέσει; τί μένει απ΄την απουσία δίχως Α στερητικό παρά ουσία;
κι από του δρόμου την άκρη που σού΄πεσα και μ΄άφησες πάλι είμαι εδώ και σ'αγαπώ...
"... όταν βάζουμε κάτι τόσο ψηλά μόνο να πέσει του αφήνουμε..."
Post a Comment