Δε λες κουβέντα

Του Δήμου Μούτση

Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων

Ξέρω τ’ όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Αχιλλέας

Στη μεγαλύτερη της δόξας του στιγμή
αφού Έκτορες κατατρώπωσε και έσυρε
μπροστά στης Τροίας τα τοίχη,
αφού Αγαμέμνονες αψήφησε
και τους θεούς τους ίδιους,
στο τέλος μόνος στάθηκε
με να κέρμα στον βαρκάρη.

Γιατί όση δόξα,
όσο μεγάλα τα ιδανικά
πάντα μόνος σου ήσουν.
Τι κ αν σου ζήσει το όνομα,
για 3000 χρόνια;
Κι η ιστορία σου θολή
στους άλλους που μένουν πίσω;
Το ξέρεις κοιτώντας πίσω
πως με συντρόφους Πάτροκλους
και Βρυσιίδες,
παρόλους τους μελανοφόρετους
Μυρμιδόνες που διοικούσες-
Πάντα μονάχος σου ήσουνα
κεντώντας όνειρα ιδανικών
και δόξας και αθανασίας....

I'm Broken -Pantera

I wonder if we'll smile in our coffins while loved ones
Mourn the day, the absence of our faces, living, laughing,
Eyes awake. Is this too much for them to take?

Too young for ones conclusion, the lifestyle won.
Such values you taught your son. That's how.

Look at me now. I'm broken.
Inherit my life.

One day we all will die, a cliched fact of life. Force fed
To make us heed. Inbred to sponge our bleed. Every
Warning, a leaking rubber, a poison apple for mingled
Blood. Too young for ones delusion the lifestyle cost
Venereal Mother embrace the los$. That's how

Look at you now. You're broken
Inherit your life.

Καθρέπτης

Πληγώθηκες αποψέ και πάλι που σε σκέφτηκα.
Στο είχα πει.Πληγώνουν αυτές οι σκέψεις.
Και μαζί σου πληγώθηκα κ εγώ.
Κρυμμένα χαμόγελα, χαμόγελα που κρύβουν κάτι
Ματιές πότε εδώ -ποτέ εδώ-
κι η γλώσσα κόσκινο στις λέξεις.
Σε χάζεψα για ώρα να με κοιτάς στα μάτια
κοιτώντας κάπου πίσω μου, μάλλον μεσ'το μυαλό σου.
Με πλήγωσες απόψε που με σκέφτηκες.
Δεν το χες πει.Πληγώνουν αυτές οι σκέψεις.
Τι θέλεις και με σκέφτεσαι;

Αλεξάνδρεια 31 π.χ.

Και αν συντρίμια τη δεις
Κάτω απο άλλο αετό και χει πλέον βραδιάσει
να ξέρεις πάντα πως έστεκε εκεί
πως έζησες την ανατολή της.
Πως όσοι Οκταβιανοί κι αν πέρασαν
και έχουνε να περάσουν
Και όσοι παιάνες των εχθρών
το τέλος της σημαίνουν-
Για σένα ήταν η αιχμή αμάλθειο επιθυμίας κέρας
Και αν στο πήραν ξαφνικά
Θα ζει πάντα στη μνήμη
Για να ορίζει Αντώνιους ,απο παρελθόν
παρόν και μέλλον.

Imago

"Imago" των Pain of Salvation


Spring came with awakening, came with innocense and joy
Spring came with fascination and desire to deploy
Summer came with restlessness and curiousity
Summer came with longing for the things we could not be

Take me to the forest, take me to the trees
Take me anywhere as long as you take me
Take me to the ocean, take me to the sea
Take me to the Breathe and BE

Autumn came with knowledge, came with ego came with pride
Autumn came with shamefulness for the things we could not hide
Winter came with anger and a bitter taste of fate
Winter came with fear for the things we could not escape

Take me to the forest, take me to the trees
Take me anywhere as long as you take me
Take me to the ocean, take me to the sea
Take me to the Breathe and BE

Teach me of the forest, teach me of the trees
Teach me anything as long as you teach me
Teach me of the ocean, teach me of the sea
Teach me of the Breathe and BE

See me! I am the one creation
Hear me! I am all the love that came from Animae
Know me! I am the incarnation
Fear me! I am all the power held by Animae
Me!

Give me of the forest, give me of the trees
Give me anything as long as it's for me
Give me of the ocean, give me of the sea
Give me of the Breathe and BE

Give me all the forests, give me all the trees
Give me everything as long as it's for free
Give me all the oceans, give me all the seas
Give me all the breathing BE

Ωμέγα

Απόψε δεν κοιμάμαι

Γυρνώ σε γειτονιές γνώριμες-νοτισμένες απο εσένα.
Το πρόσωπο σου φεγγίζει κάπου κάπου ,μέσα στο θολό των τζαμαριών καθρέπτισμα.
Τα χνάρια μας κάτω στο δρόμο ακόμα ορατά
και γύρω μου ήχοι ξεθωριασμένοι.


απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ

Τι φρικτό αλήθεια, να σου ξηλώσω τα φτερά!
Τόσο τέλεια πλασμένα λουσμένα με φως!
νόμισα πως θα τα κράταγες -μέλη άνευ τέλους...
κι από πότε οι άνθρωποι βρίσκουν τους αγγέλους;

Απόψε δεν θα κοιμηθώ

Όχι ακόμα τουλάχιστον -όχι πριν καταθέσω ένα στεφάνι,
φόρο τιμής στο απολεσθέν μας θέλγητρο
Κρατώ της απουσίας σου το άλφα απο το χέρι
και αφήνοντας ένα κομμάτι μου να πέσει διακριτικά στο οδόστρωμα,
προχωρώ μαζί και μόνος.